Ola, daar zijn we weer. Onze vlucht naar Rurre was (zoals blijkbaar regelmatig gebeurt) een aantal uur vertraagd. Maar om een uur of zes zijn we met nog 17 andere het vliegtuig ingestapt. Best een ervaring om niet over, maar tussen de bergen te vliegen, om vervolgens op het gras/zand te landen. De ´aankomsthal´ is niet meer dan een kantine en de bagageband was het gras. Kortom een mooie ervaring. Na te zijn ingechecked in ons hostel zijn we naar de niet te missen Mosquito bar gegaan voor een drankje en een hapje.

De dag erna begon onze drie daagse pampas toer. Het begin was lekker mete en drie uur durende auto rit over de slechtste weg tot unu toe. Tien bulten op ons hoofd en een houten kont verder waren we op de plek waar we in onze boot konden stappen. Onze gids, Negro, was de man waarvan we al gelezen hadden op het internet. Tijdens een reddingsactie ongeveer 15 jaar geleden was hij een deel van zijn vinger kwijt geraakt aan een krokodil. Goed deze man wist de weg in de pampas en daar hebben we dan ook drie dagen van kunnen genieten. Hij heeft ons allerlei verschillende dieren laten zien en wist ook precies waar ze te vinden waren. Het lijstje: Roze rivierdolfijn, kaaiman, krokodil, capibara, miereneter, luiaard, apen (die het overigens leuk vinden om op ons dak hun behoefte te doen om zes uur ‘s ochtends), anaconda, toecan, paradijvogel en een heleboel andre vogels waar we de naam niet van weten. Verder hebben we twee dagen lekker van de zonsondergang genoten en lekker kunnen chillen in de hangmat. Helaas was Marleen de laatste twee dagen ziek van de malaria pillen en heeft ze niet alles meegemaakt. Daardoor was de terugweg van boot, dezelfde hobbelweg drie uur, vliegtuig en taxi naar La Paz een ware survivaltocht. Gelukkig ging het na het stoppen met de pillen snel een stuk beter en is ze nu weer helemaal beter.

De dag na Rurre ben ik met Jeroen en Debby demost dangerous roadaf gaan fietsen. Van 4700 meter afdalen naar 1200 meter over een dirt road van nauwelijks 3 meter breed en met een afgrond van enkele honderden meters. Klinkt interessant, en dat is het ook. Op je mountainbike met een behoorlijk gangetje verstand op nul de berg afcrossen. Dat is toch wel aan mij besteed.... Beneden aangekomen stond er een buffet klaar en een koud biertje. Daarna overigens met het busje dezelfde weg weer omhoog, toen kon je eigenlijk pas zien over wat voor weg je een paar uur daarvoor naar benenden bent geraast. Maar goed dat dat achteraf was. Toen ik terugkwam was Marleen al redelijk opgeknapt en hebben we samen ergens gegeten.

14maart, mijn verjaardag. We zijn uiteraard iets leuks gaan doen: Cholita wrestling. Traditioneel geklede Boliviaanse vrouwen die gaan worstelen, te mooi!! Een beetje jammer dat er maar eenpaar cholita gevechten waren en voorde rest alleen maar vreselijke imitaties van hulk hokan. Maar de enige echte cholita fightdie wegezien hebben, viel zeker niettegen. Zelfs het publiekging meedoenen zelf moest je ook nog oppassen dat je niet in een gevecht terecht kwam. ‘s Avonds nog mijn verjaardag en die van Jeroen gevierd (15 maart jarig) in Sol y Luna. Bleek nog lastig om iets uit te zoeken van de kaart op zondag, maar uiteindelijk toch lekker gegeten en een wijntje gedronken.

Maandag zijn we naar Copacabana gegaan, nee niet het strand in Rio, maar een plaatsje aan Lake Titicaca in Bolivia. Lake Titicaca ligt op 3800 meter en dat vergeet je als je langs het water loopt. Omhoog lopen op deze hoogte is wat makkelijker geworden na een aantal weken op deze hoogte, maar het wordt nooit onze hobby. Maar goed, we hebben lekker een hostel gezocht en een mooie gevonden met uitzicht op het meer. Verder rustig door het stadje geslenterd waar we een aantal oude bekenden tegen kwamen.

Vandaag zijn we naar Isla del Sol gegaan. Hier was volgens de Inca's de zon geboren en de eerste Inca's. Na een bootritje van 2,5 uur zijn we afgezet op het noordelijke deel van het eiland. Daarna zijn we langs een aantal oude temples, rotsformaties en offerplaatsen gelopen. Toen we alles op het noordelijke deel gezien hadden zijn we het eiland overgelopen naar het zuidelijke deel. Een pittige wandeling om op 4000 meter hoogte over de kam van de berg op en af te lopen.

Morgen gaan we richting Peru naar Arequipa. Helaas is de Machu Picchu niet open voor 1 april en is dit voor ons niet mogelijk. We gaan deze dan ook noddgedwongen overslaan. Helaas, helaas, maar goed zoals Marleen dan zegt: het is niet anders. Hebben we nog iets om voor terug te gaan.

Tot snel vanuit Peru!