De vorige keer vertelden we dat we in Potosi zaten. Potosi staat bekend om Cerro Ricco (Rich Mountain), waar enorm veel mineralen en zilver te vinden zijn. Er zijn dan ook talloze mijnen, waar enorm veel mensen werken. Je kan deze mijnen bezoeken met een tour en deze hebben wij dan ook de dag van aankomst geboekt bij Koala Tours. Ik had al van tevoren besloten dat ik de mijn niet in zou gaan en alleen het museum zou bezoeken, deze lag maar op 30 meter in de berg, dus dat zou ademtechnisch nog wel gaan had ik bedacht. ´s Nachts werden we lekker wakker gehouden omdat er onder ons hostel (Felimar) een whiskeybar was, die de hele nacht folklore muziek aan het draaien was. Gelukkig helpen de al om bekende oordoppen altijd, dus hebben we toch nog een paar uurtjes kunnen slapen voordat we de volgende dag naar de mijnen gingen.

Vroeg meldden wij ons bij het kantoor en kwamen Debby en Jeroen van de Uyuni tour binnen. Zij, en ook Ignacio en Sandra van de Uyuni tour, gingen op dezelfde tour als wij, dus dat was wel gezellig. Eerst gingen we naar een plek om onze pakken te passen. Compleet met helm, lamp en laarzen waren we klaar om te gaan. Vervolgens naar de ´minersmarket´, waar we uitleg kregen over de benodigdheden van de mijnwerkers. Behalve alcohol van 96% en cocabladeren, kan je daar ook dynamiet kopen. Dat zou nog eens leuk zijn voor oud&nieuw! Na de nodige cadeaus voor de mijnwerkers te hebben gekocht en wat dynamiet voor onszelf, was het tijd om daadwerkelijk de mijn te gaan bezoeken. Vlak voordat we de mijn in gingen vertelde de gids nog ff dat het 300 meter tot het museum was, mmm dat was niet de afspraak. Aangezien ik wel graag een kleine glimp wilde opvangen, toch mee naar binnen gegaan. De slangen met lucht piepen om je oren, verder was het er vochtig en kan je niet veel meer zien dan het gedeelte dat verlicht wordt door het lampje op je hoofd. Het museum was niet veel bijzonders. Er was net een nieuwe gang geblazen, waardoor het erg stoffig was en de mijnwerkers hard bezig waren om alle stenen naar buiten te krijgen. Tio (de god van de mijn) was wel aanwezig. De mijnwerkers geloven dat deze ´pop´ hun beschermt tegen de duivel die in de mijn huist. Als ze hem genoeg offers geven (alcohol, cocabladeren), dan overkomt hun niets. Na het museum ben ik teruggegaan en ik was blij dat ik weer buiten was. Rogier daarentegen heeft door allerlei gangen en schachten gekropen, tot uiteindelijk 35 meter onder de grond. Hij vond het erg indrukwekkend om te zien onder welke erbarmelijke omstandigheden de mijnwerkers werken. 12 uur achter elkaar zonder pauze en met niets anders dan cocabladeren om ervoor te zorgen dat ze maar door kunnen gaan en geen honger hebben. Na meer dan uur kwam hij uiteindelijk weer uit de mijn en hij was ook blij dat hij weer buiten was. Na nog een showtje met wat dynamiet werd het tijd om weer terug naar Potosi te gaan. ´s Avonds met Sarah, Debby, Jeroen, Ignacio en Sandra nog lekker gegeten bij een leuk restaurantje.

De volgende dag hebben wij lekker door Potosi rondgelopen, heel lang op internet gezeten (god wat was die verbinding traag) en heel veel en lekker gegeten (die taarten hier zijn verrukkelijk). Ook hebben we nog Casa Nacional de Moneda bezocht, waar we alles te horen over het slaan van munten in Potosi. ´s Avonds wederom met hetzelfde groepje uit eten geweest en besloten dat we de volgende dag samen naar Sucre zouden gaan.

Om zes uur ging de wekker, want om kwart over stond er een taxi klaar die ons naar het busstation zou brengen. Aangezien de staking net voorbij was, was het een drukte van belang op het busstation. Gelukkig hadden Debby en Jeroen één van de laatste kaarten voor ons allemaal kunnen regelen en gingen we rond zeven uur op weg. Na drie uurtjes in de regen en over slingerweggetjes kwamen we aan in het mooie Sucre, met veel witte gebouwen en kerken. In Sucre zijn ook een aantal Nederlandse cafe´s, met verschillende Nederlandse lekkernijen op de kaart. Daar hadden wij na drie maanden reizen wel zin in. Daarnaast was het leuk om onze Spaanse vrienden wat echt Nederlands te laten proeven, dus hadden we bij Café Joyride afgesproken, waar ook nog eens de film ´The Devil´s miner´ werd gedraaid. De bitterballen waren helaas niet zoals verwacht. De film daarentegen was erg indrukwekkend en iedereen was blij dat ze deze achteraf hadden gezien en niet voordat zij de mijnen bezochten.

Na een heerlijke nachtrust (Casa de Huéspedes Colon 220) op pad naar Casa de Libertad, waar in 1825 de onafhankelijkheid van Bolivia is getekend. Hierna heerlijk ontbeten op de markt, waar ze werkelijk waar superlekkere fruitsalades en shakes maken. Jammie! Vervolgens was het tijd om wat avontuurlijks te doen: dinosaurussporen. In een te gammele wagen, compleet met dinohoofd, op naar Park Cretácico waar deze te zien waren. Ik moet zeggen dat het een beetje tegenviel. Van 100 meter afstand kijken naar een muur waarop afdrukken staan, die net zo goed iets anders hadden kunnen zijn dan dinosaurussporen, is toch niet echt ons ding. Gelukkig dat de gids erg enthousiast was, dat maakte de tour nog enigszins grappig. Na de tour samen met Debby en Jeroen naar een cafeetje gegaan waar je over Sucre kon uitkijken. Lekker in de zon met een biertje een potje kaarten. Omdat de bitterballen van Café Joyride niet echt waren hebben we ze in een andere Nederlands café (Florin) geprobeerd. Hier waren ze een stuk beter!! 's Avonds was er in dit café een band, dus wij met z'n vieren 's avonds weer terug en heerlijk caiparinha's gedronken.

Zondag is de dag van de markt in Tarabuco, dit ligt op 1,5 uur rijden van Sucre. Na een mooie busrit kwamen we aan bij de markt, waar ze naast allerlei handicrafts ook allerlei andere dingen verkopen. We hebben dan ook heerlijk geshopt. Toen we op een terrasje zaten, kwam een Nederlandse student vragen of wij een vragenlijst wilden invullen. Bleek hij uit Utrecht te komen. Aangezien wij 's ochtends het idee hadden dat wij de zoon van onze Spaanse lerares Marisol hadden zien lopen, maar even gevraagd of hij met nog meer studenten daar was. Dat was het geval en ja ook met de zoon van Marisol. Wij nog even met hem gesproken en de groeten gedaan aan onze lerares. Hoe toevallig!

Gisteren naar La Paz gevlogen. Aangezien wij hebben afgesproken geen nachtbussen meer te nemen, was dit de beste optie. Binnen 55 minuten landden we dan ook op het hoogste internationale vliegveld ter wereld. Na te hebben ingecheckt in Hotel Majestic (met roze badkamer, joehoe!), op verkenningstocht door de stad. Het plan was om de volgende dag naar Rurrenabaque te vliegen om daar een pampastour te doen. Deze uiteindelijk geboekt met onze vier nieuwe vrienden. Verder nog het cocamuseum bezocht en verder gegaan met ons vergelijkend warenonderzoek...kroketten bij Sol y Luna. Volgens Rogier best te eten..

Vandaag vliegen we dus naar Rurre, waarna we ons weer melden.

Liefs ons