Het is weer enige tijd geleden, dus we dachten laten we jullie weer even op de hoogte brengen van onze avonturen...

De vorige keer schreven we dat we Santiago gingen bekijken. Dat hebben we gedaan, maar na één dag hadden we het ook wel gezien. Het is gewoon een grote, westerse stad. Erg Europees, met heel veel gematigde Chilenen. We hebben een beetje door de stad geslenterd en nog de lift genomen naar de top van de Cerro San Christobal, waar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Helaas hadden we weer geen geluk met onze sushi zoektocht (in Puerto Varas was het restaurant ineens verdwenen....). Ditmaal bleek het restaurant er wel te zitten, maar was het helaas gesloten...

Na Santiago zijn we naar Valparaíso gegaan, een kustplaats die ligt op 42 heuvels. De heuvels staan dan ook garant voor mooie uitzichten. Alleen het omhooglopen is wat pittig. In plaats daarvan kan je ook een hele oude lift nemen, maar of je daar gelukkig van wordt....Valparaíso is ook een kunstenaarsstad en je ziet overal om je heen muurschilderingen (of ook wel graffiti), mensen die allerlei kunst verkopen of muziek maken. Erg levendig dus en we hebben heerlijk door de heuvels heen gewandeld. Ook hier hadden we geen geluk met de sushi...uiteindelijk maar in een restaurantje boven op de berg gegeten, waar het uitzicht alles goedmaakte.

Vanuit Valparaíso hebben we nog een dagje Viña del Mar bezocht. Dit schijnt namelijk de vakantiekustplaats voor rijke mensen uit Santiago te zijn. Het lijkt inderdaad op één van de kustplaatsen in Frankrijk...niet veel nieuws dus, maar wel heerlijk een beetje rondgebanjerd en van de zon genoten.

Na Valparaíso zijn we weer teruggegaan naar Argentinië, naar Mendoza. De rit over de Andes was spectaculair, met uitzicht op veel mooie en besneeuwde bergtoppen, maar ook met heel veel haarspeldbochten langs enorme afgronden ;-(. De provincie Mendoza staat bekend om zijn wijn en de volgende dag hebben we dan ook een wijntour gedaan in het nabijgelegen Maipú. Op onze gehuurde fietsjes door de wijngaarden en proeven maar! Dat was wel aan ons besteed. 's Avonds in het hostel nog maar even doorgeproefd met de wijn die we hadden gekocht. Wat een heerlijke dag! (dan vergeet je snel dat het 39 graden was - wat een hitte! -, en Rogier om de 200 meter zijn trapper moest aandraaien...) Da dag erna hebben we Mendoza zelf nog even bekeken en het park General San Martin bezocht, waar we ons -als echte toeristen- heerlijk hebben laten rondrijden.

Onze volgende stop was een estancia in de buurt van San Juan, Las Verbenas. Na een busrit van 1 ½ uur door de meest uitgestrekte landschappen werden we afgezet langs de kant van de snelweg. Ok, und jetzt!? Gelukkig kwam daar de eigenaar aan, die ons met zijn jeep over een enorme stuiterweg naar de plek van bestemming reed. Onderweg kwamen we nog ons eerste boerderijdier tegen, een te grote spin. Bij de estancia werden we begroet door drie overenthousiaste honden en heel veel paarden. Verder was het er vooral heel erg rustig en hebben we dan ook twee dagen heerlijk genoten.

De eerste dag hebben we ‘ochtends een wandeling gemaakt over (een stuk van) de 60 hectare die de estancia groot is. Bijzonder om 2 ½ uur rond te lopen en niets anders tegen te komen dan wat koeien en paarden. We werden begeleid door twee van de honden van de estancia, die voor de nodige vermaak zorgden, door onder andere wat vogels, paarden en koeien achterna te zitten. 's Middags hadden we geregeld dat we gingen paardrijden. Dat zou leuk worden....Met de staljongen en een serveerster gingen we op pad. Rogier had een oude knol, die niet vooruit te branden was. Hij kreeg dan ook een takje om het beest af en toe even op zijn billen te slaan....en dat deed hij dan ook graag! Die van mij daarentegen had vandaag bedacht dat het tijd was om te ontsnappen. Al bij het begin ging hij de verkeerde kant op, maar gelukkig werd hij door de staljongen nog even de goede richting op Helaas op het open veld dacht mijn ADHD paard dat het nu toch echt tijd was. Hij begon al wat aan de teugels te trekken en zijn neusvleugels stonden op scherp en ja hoor daar ging hij...en ik zat daar dus achterop....! Sowieso hebben ze hier een iets andere manier van je paard een bepaalde kant op sturen en te stoppen, dus alles wat ik in een ver verleden had geleerd hielp niet echt. Mijn paard bleef maar doordraven! Toen de staljongen mij achterna ging, had ADHD bedacht dat hij uit zijn handen wilden blijven en hij zette het in een galop. Ergens moet het toch goed zijn gegaan met mijn begrijpen van het Spaans, want de aanwijzingen van de staljongen hielpen en uiteindelijk gaf ADHD het op. Resultaat was dat ik met ADHD de komende 1 ½ uur met een blauw koord aan de staljongen vast zat....De tocht was overigens wel supermooi met als eindpunt een waterval, alhoewel ik moet zeggen dat Rogier er wat relaxter van kon genieten dan ik.....

De dag daarna hadden we een tour geboekt. Tenminste dat dachten we...haha we werden rondgereden door de eigenaar, vergezeld door onze hoofd-serveester, Nancy. Supergrappig. Naar het dorpje Carolina gereden, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Daar het huis en museum bezocht van één van Argentinië haar grootste dichters, Juan Christofer Lafinur. Vervolgens naar Inti Huasi gereden, waar 8000 jaar geleden de inheemse bevolking haar schuilplaats had. Daarna naar twee plekken geweest waar rotsschilderingen te zien waren. We hadden het idee dat we de enige toeristen daar waren en zonder onze ‘gidsen' hadden we deze plekken ook zeker niet kunnen bezoeken. Erg bijzonder allemaal dus.

Na het heerlijke rustige leventje op de estancia zijn we nu weer beland in de grote stad Córdoba, waarover de volgende keer meer.