Zo daar zijn we weer! De laatste keer zaten we in El Calafate op de camping, superrelaxt plekje met eigen picknicktafel en bbq. Aangezien het de dag voor mijn verjaardag was, ging Rogier overstag en hebben we zitten bbqen, joehoe! Uiteindelijk bleek het helemaal niet zo moeilijk om een vuurtje te stoken en hebben we heerlijk bife de chorizo gegeten vergezeld van een wijntje. Zo slecht nog niet dat kamperen... De volgende dag zijn we naar de Perito Moreno gletsjer geweest (de foto op onze beginpagina). Aangezien het mijn verjaardag was, hebben we een ietwat spannendere tour geboekt dan een rondvaarttochtje langs de gletsjer. Wij gingen het ijs op. Eerst wel nog wat tijd gekregen bij de uitkijkpunten, zodat we zelf konden zien en horen dat die gletsjer twee meter per dag groeit. Echt bizar dat de gletsjer kraakt en dat je om de zoveel tijd weer een enorm ijsblok naar beneden ziet vallen. Hebben dan ook wat mooie foto's kunnen schieten. Na deze stop hebben we een boottochtje naar de gletsjer gemaakt en daar kregen we na wat uitleg ijzers onder onze schoenen gebonden en konden we de gletsjer gaan beklimmen. Vanaf hier hadden we weer een heel ander uitzicht op de gletsjer en kwamen we langs diepe spleten en gaten die knalblauw waren. Erg bijzonder. Aan het einde van de tour kregen we nog whisky met ijs (uit de gletsjer), dus hebben we nog even goed geproost op mijn verjaardag. Terug in Calafate met Claire (onze mede-Torres-del-Paine-trekker) en een ander meisje nog een heerlijk verjaardagsmaal gegeten. Al met al dus een erg geslaagde dag.

Na El Calafate zijn we doorgegaan naar El Chaltén. Dachten wij dat we inmiddels gewend waren aan de wind in Patagonië...NOT. Aangezien wij de smaak van het kamperen te pakken hadden, dachten wij ook hier weer in onze tent te overnachten. In de Planet stond wel dat de plaats 'exposed' was, maar hoe erg kon het zijn?! Na wat moeite de tent strak te hebben opgezet, een mooie wandeling naar Cerro Torre gemaakt. Onderweg kwamen we een parkwachter tegen die zei dat de route naar het meer dicht was, omdat het zo ontzettend waaide. Als we zouden gaan, dan zou dat voor eigen risico zijn. Aangezien dat overal zo is, zetten wij vrolijk door. Langzaam aan werd de wind inderdaad stevig en vlogen de steentjes om je oren. Ik kreeg ondertussen visioenen van mijn ondergoed dat door het dorp vloog, maar volgens Rogier stond de tent als een huis. Het laatste stuk naar het meer kon je inderdaad bijna niet overeind blijven staan en bij het meer aangekomen leek het wel of je bij de zee was. Enorme golven en veel wind, maar ook weer een supermooi stukje natuur. Zo goed als het kon wat foto's gemaakt vanachter een bunker van stenen die daar was gebouwd en daarna weer terug naar het dorpje. Daar aangekomen bleek onze tent gelukkig nog overeind te staan. 's Avonds met Marieke en Thomas eerst even een biertje gepakt in de bierstube en daarna lekker een hapje gegeten. De wind was al wat aan het aantrekken, maar goed onze tent had de middag overleefd, dus dat zou helemaal goed komen. Pfieuw wat een helse nacht! Het stormde zo hard, dat ik echt dacht dat die tent zou wegvliegen. Toen zelfs Rogier aan de tentstokken ging hangen, was het dan ook snel duidelijk dat we de volgende dag lekker in een hostel gingen zitten. We waren immers voor de lol aan het kamperen! De volgende dag bleken meerdere tenten te zijn ingestort, dus dat was helemaal niet zo'n slecht plan. Heerlijk plekje opgezocht en de rest van de dag lekker rustig aan gedaan en ons klaargemaakt voor de busrit van de komende twee dagen.

We gingen namelijk over de Route 40 naar San Carlos de Bariloche. Deze rit scheen een hele beleving te zijn, aangezien de weg voor het overgrote gedeelte niet geasfalteerd is. De busmaatschappij rijdt daarom niet 's nachts, waardoor je halverwege moet overnachten. Het was inderdaad een hele rit met uitzicht op steppe en nog eens steppe. Na twee dagen van 14 uur in de bus en een overnachting in een te klein dorpje waar het nog altijd heel hard waait, waren we blij dat we in Bariloche waren.

Hier hadden wij afgesproken met Arjan en Claire van Snowaddicts. Samen hebben we een auto gehuurd en drie dagen over de Ruta de los Siete Lagos gereden, een weg langs, je raadt het al, zeven supermooie meren. We begonnen in Villa la Angostura, een plaatsje waar de broer van Maxima een restaurant heeft. Daar moesten we natuurlijk even naartoe. Helaas was het niet open, maar wel even naar binnen gespiekt. Iedereen heeft vast gedacht 'daar zijn weer wat Nederlanders'. Die dag hebben zijn we tot aan Lago Traful gereden. Hier hebben we onze tenten opgezet, een heerlijk maaltje gekookt en met ons wijntje bij het zelfgemaakte kampvuur gezeten. Genieten! De dag erna een mooie wandeling naar twee watervallen gemaakt en vervolgens naar Lago Falkner gereden om daar te kamperen. Hoe slechter kan je het treffen dan wakker worden door allerlei papagaaien en met een uitzicht op een fantastisch mooi meer.....Deze dag zijn we doorgereden tot het einde van de route en lekker geluncht in het plaatsje San Martín de los Andes. Na nog eens drie uur over een ongeasfalteerde weg, maar wel met een supermooi uitzicht, waren we aan het eind van de dag terug in Bariloche. Hier hadden we een superrelaxt hostel geboekt (hostel 1004), dat op de bovenste etage van een flat zit. Mooi uitzicht over de hele stad, een grote gemeenschappelijke ruimte en een enorme keuken. We hebben daar dan ook heerlijk zelf gekookt en lekker de hele avond zitten tafelen.

Vandaag zijn we naar het plaatsje Llao Llao gereden. Hier staat het bekendste hotel van Argentinië, waar we uiteraard even omheen zijn gelopen. Vanaf Llao Llao hebben we nog een mooie wandeling gemaakt naar Villa Tacul.

Inmiddels zitten we weer lekker in ons hostel en zijn Arjan en Rogier voor Claire en mij aan het koken. Morgen moeten we helaas weer afscheid nemen, want dan vertrekken wij naar Chili en zij naar het zuiden. Ik ga dan ook snel gezellig doen!

Tot gauw!