San Pedro de Atacama - Uyuni
Volgens ons hebben niet veel mensen zich zorgen gemaakt, maar voor degenen die dat wel hebben gedaan: met ons is alles helemaal goed! We bevonden ons op het moment van de aardbeving wel in Chili, maar gelukkig was hij ver van ons vandaan.
We waren namelijk in San Pedro de Atacama, waar we een aantal tours hadden geboekt. Sterren kijken in de woestijn, sandboarden en een bezoek aan de El Tatio geisers. Helaas is het sterren kijken niet doorgegaan. Het was elke avond zo bewolkt, dat er geen ster te zien was.
Het sandboarden daarentegen was in de felle zon. Pittig dus om met je sandboard (gewoon een oud snowboard by the way) 10 minuten steil omhoog een duin op te wandelen. Het meest frustrerende van alles is dat je dan binnen 10 seconden beneden bent. Maar dat buiten beschouwing gelaten was het superleuk. Na het sandboarden zijn we naar de Valle de la Luna gegaan. De naam zegt het al, de vallei zag eruit als de maan. Daar hebben we van de zonsondergang genoten en uiteraard een paar mooie foto's gemaakt.
De dag erna weden we om 04.00 uur (!) opgehaald om naar de geisers te gaan. Dit is een enorm populaire tour en er rijden dan ook talloze bussen door het plaatsje om alle toeristen met slaperige oogjes op te halen. Na een rit van twee uur steil omhoog kwamen we bij de geisers aan, die aan het stomen, borrelen en water aan het spuiten waren. Bizar om te zien. Na het nemen van de nodige foto's en filmpjes stond er een ontbijtje klaar. Naarmate het warmer wordt, neemt de activiteit van de geisers af en na het eten gingen we dan ook verder. Na anderhalf uur rijden kwamen we bij een paar natural hot springs, waar we lekker konden badderen en van een soort van natuurlijke glijbaan af. Fantastisch om tussen de enorm mooie natuur te zitten met niets anders om je heen dan 8 medetoeristen. Bij de auto aangekomen, begon het voor een klein kwartiertje licht te regenen. Volgens onze gids was dat erg bijzonder, aangezien het maar 4 dagen per jaar regent. Onze tour ging verder naar een enorm cactusgebied. Deze cactussen zijn tegenwoordig beschermd en groeien er dan ook lustig op los. 's Avonds begon het wederom te regenen, maar ditmaal veel harder. De straten van San Pedro zijn hier niet goed tegen bestand, aangezien ze van zand zijn. Het was dan ook één grote modderpoel. We hebben deze avond nog met een Amerikaans stel en een Sloveens meisje de verjaardag van een Engels meisje gevierd. Uiteraard met hét Chileense drankje, pisco sour.
Inmiddels hadden we de tour naar Uyuni (Bolivia) geboekt. Na het nodige speurwerk kwamen we uit bij Cordillera Tours, voornamelijk omdat we bij hun in een zouthotel konden slapen. Omdat de bus vanuit Uyuni pas weer in maart ging rijden, tenminste de bus die wij wilden nemen, besloten we een dag later te vetrekken vanuit San Pedro. Die laatste dag in Chili hebben we dan ook lekker rustig aangedaan en nog de nodige voorbereidingen kunnen treffen.
Op zaterdag zijn we vertrokken voor een drie daagse naar Uyuni, na een drukke nacht. Om half vier ‘s ochtends gingen een aantal mensen van ons hostel naar de geiser en die vonden het niet nodig zachtjes te doen. Toen deze eindelijk weggingen en wij weer konden slapen ging het luchtalarm twee keer achter elkaar af. Wij eruit om te kijken wat er aan de hand was, maar de bewaker wist van niets. Ondertussen hadden we ook een sms of het goed ging met ons. Er was namelijk een aardbeving geweest in Chili. Niemand wist iets erover, maar na een kwartier werd via de tv duidelijk dat het +/- 2000km zuidelijker was. Het alarm had dan ook niets met de aardbeving te maken. Dit bleek van een brand ergens in de buurt. Maar goed uiteindelijk twee uur verder, zijn we nog maar even gaan liggen.
Dus ‘uitgerust' op pad richting Bolivia. De eerste ervaring was de grens (zie foto dat zegt genoeg). Vervolgens werden de auto's ingedeeld en belanden wij met 2 Ieren (Shane & Lisa), een Zuid Afrikaans meisje (Sarah) en een Chileen (Thomas) bij onze gids Edgar. De eerste stop waren twee meren; Laguna Blanca & Laguna Verde. Deze meren bevatten allerlei mineralen waardoor de meren er wit en groen uitzien en een fantastisch reflectie geven van de bergen erachter. Vervolgens zijn we door een Dali-achtig landschap gereden om te stoppen voor een duikje in een hot spring van 35oC. Na de duik zijn we naar een geiser gegaan met allerlei borrelende modderbaden. Het stonk daar echt verschrikkelijk!! Toen was het tijd om ons basic hostel op te zoeken. Na een lunch zijn we naar Laguna Colorada gereden, dat door de mineralen een rode kleur heeft, en waar drie soorten flamingo's leven. Na een wandeling van een uurtje, zijn we terug gegaan naar het hostel, waar we na het avondeten vroeg zijn gaan slapen. We hebben namelijk de hele dag boven 4000 meter gezeten met een top van 4900 meter!!
De volgende dag op tijd op pad naar een bijzondere steen formatie midden in een zandvlakte. De stenen zijn daar beland na een vulkaan uitbarsting, en hebben allerlei rare vormen en maten. De raarste is een rots die lijkt op een boom. Na nog een aantal keer gestopt te zijn om van de bergen en hun kleuren foto's te maken, en de onvermijdelijke lekke band, zijn we langs vier meren gereden waar we nog meer flamingo's konden spotten. Na een heerlijke lunch, zijn we naar de vallei van de rotsen gegaan waar weer allerlei rare rotsformaties te zien waren en woestijnkonijnen. Best grappige beestjes om te zien een konijn met de staart van een bever. Aangezien het regenseizoen is hier, was het niet mogelijk in een zout hotel te slapen en zijn we doorgereden naar een klein plaatsje Culpina.
Maandag de laatste dag van de toer moesten we vroeg opstaan omdat we niet over de zoutvlakte naar Uyuni konden en dus om moesten rijden. De wegen zijn trouwens door de regen ook niet om naar huis te schrijven en na vijf uur hobbelen kwamen we aan de andere kant van de zoutvlakte, die in deze tijd van het jaar onder water staat. Eerst waren we niet echt enthousiast, vanwege het niet slapen in het zouthotel en dan ook niet de zoutvlakte te zien zoals op alle foto's. Maar toen we een stuk door het water de vlakte opgereden waren, bleek het een geweldig mooie vlakte te zijn. Door het water is het één grote spiegel en verdwijnt de horizon en lijkt het net alsof je door de wolken rijdt. Gelukkig konden we ook nog de standaard ‘je ziet geen diepte' foto's nemen. Na een uurtje te hebben gespeeld met de camera en de meegebrachte speeltjes, zijn we teruggegaan naar Uyuni. Daar aangekomen bleek de weg naar La Paz onbegaanbaar door de regen en hebben we besloten om een nachtje in Uyuni te blijven en de dag erna naar Potosi te reizen met een dagbus. 's Avonds hebben we met onze medetoergenoten de trip afgesloten met bier en pizza.
We zitten nu dan ook in Potosi, waar we ook nog wel even zitten. De Bolivianen staken namelijk twee dagen in verband met een nieuwe wet. Het is de bedoeling dat mensen die dronken rijden hun rijbewijs kwijtraken en daar zijn ze het niet mee eens. Dat is nog eens omgekeerde wereld!! Ze blokkeren daarom de wegen zodat het hele land plat ligt. Dus gaan we hier onszelf drie dagen vermaken. Daarover later meer.
Hasta luego!
Córdoba - Tucumán - Salta
Inmiddels hebben we Argentinië verlaten. Geen bife de lomo en malbec meer deze reis, maar daar hebben we de afgelopen week nog wel goed van genoten.
In Córdoba hebben we twee dagen de stad bekeken. Mooie gebouwen en kerken, erg koloniaals. Verder hebben we daar nog de Olympische Spelen een beetje kunnen volgen, aangezien onze kamer in het Ritz hotel tv had. Het enige dat ze in Argentinië alleen niet uitzenden van de spelen is....schaatsen! Maar daar was wel een oplossing voor. Wij via skype schaatsen op de tv in Zwolle gekeken. Beetje jammer dat net de drie ijsmachines het begaven en het daarna toch wel echt een beetje laat werd om verder te kijken....
Met de nachtbus vervolgens naar Tucumán. Dat blijft toch een opgave, vooral toen we middenin de nacht nog even van bus moesten wisselen. In Tucumán naar een superrelaxt hostel gegaan (Tucumán hostel) en vervolgens in de hangmatten een beetje bijkomen van de brakke nacht. Ondertussen had Rogier Jorgelina (zij heeft 12 jaar geleden een paar maanden als uitwisselingsstudent bij zijn oom en tante gelogeerd) gebeld en kwam ze later die dag even voorbij. De twee dagen hebben we dan ook een paar keer met haar afgesproken, wat erg gezellig was. Zij kon het Nederlands nog steeds verstaan en praten ging mettertijd ook steeds beter. We moesten in Tucumán ook echt naar een lichtshow in casa de la indepencia., scheen erg bijzonder te zijn. Nou gaat ons Spaans steeds beter, maar een hoorspel met wat lichteffecten is toch echt een ver van ons bedshow. We hebben er dan ook niet veel van meegekregen. Ook hebben we nog een tour door de Yungas gemaakt. Erg mooie omgeving, jungleachtig met mooie kloosters, kerken, meren en een prachtig uitzicht. Onze gids kon alleen Spaans dus hebben we deze middag ook meteen ons Spaans kunnen verbeteren.
Na twee dagen Tucumán werd het tijd om door te gaan, ditmaal naar Salta. Wij hadden besloten om een auto te huren en door de omgeving te rijden. Dus na te hebben ingecheckt in het Munay hotel, een auto gehuurd voor de volgende dag. Vervolgens naar de ijssalon van de zus van Jorgelina om die te ontmoeten. Daar aangekomen herkenden we de ouders via de foto's en hebben we een privé tour door Salta gekregen. Best leuk met 6 man in een twingo.... 's Avonds bij hun thuis gegeten en lang Spaans gepraat, totdat we allebei omvielen van vermoeidheid.
Oké, en toen het auto avontuur... 's Ochtends de auto opgehaald en vroeg vertokken richting Cachi. De weg ernaar toe is super mooi; een smal kronkelend weggetje omhoog door prachtige natuurlandschappen naar 3348 meter. Vandaar weer omlaag langs rotsformaties van diverse kleuren naar het plaatsje Cachi. Vanuit daar verder richting Cafayate over een zandweg met een hoop keien. Na twee uur rijden hoorden we een raar geluid, dus Rogier onder de auto en wat bleek.... er kwam olie onderuit de auto!! Nou stonden we in de middle of nowhere zonder telefoonbereik, dus het beste was maar snel doorrijden naar het eerst volgende plaatsje (lees 10 huizen, een paard en een ezel). Zoals onze Spaanse leraar in BA zei: To learn spanish, get in trouble. Nou dit was onze kans....en we moeten zeggen dat het aardig is gelukt... Na veel heen en weer gebel met de verhuur en hulp van een aantal locals, hebben we de auto daar achter gelaten en zijn we met een Spaans/Argentijnse kerel meegereden naar Cafayate. Inmiddels was het al donker, wat rijden over de weg niet echt heel prettig maakt. In Cafayate aangekomen bleek er een jaarlijks festival te zijn, waardoor de hele stad veranderd was in een soort van Costa Brava. Alle hostels zaten vol en ook de campings in de stad waren veranderd in een soort festivalterrein met alleen maar dronken mensen. Dus wij met onze chauffeur naar een camping buiten het dorp. Lekker rustig had hij gezegd. Het was in ieder geval rustiger dan Cafayate, maar het hele terrein lag vol met afval, en de wc's waren nog viezer dan die langs de Duitse Autobahn... Zelfs Rogier vond het echt heel smerig.... Dus wij snel de tent opgezet in het donker zodat we konden slapen. Onze vriendelijke chauffeur vroeg toen nog even 100 pesos voor zijn nobele daad. Natuurlijk stom van ons dat we vergeten waren dat we wandelende geldzakken zijn.... Tot overmaat van ramp werden we in het midden van de nacht door de camping eigenaresse gewekt (lees ma Folder in haar witte nachtgewaad, zeer prettig om mee wakker te worden), omdat onze tent in het water van de overstroomde rivier stond. Dat kon er ook nog wel bij... snel de tent verzet en maar weer verder geprobeerd te slapen.
De volgende dag kwam de man van de verhuur een nieuwe auto brengen. Tien uur had hij gezegd. Wij dachten nog, jaja die Argentijnse tien uur kennen we. Bleek het een Duister te zijn die nog altijd wist wat punktlichkeit was. We hebben dan ook prima onze trip voort kunnen zetten. We zijn eerst naar de Quilmes ruines geweest en daarna weer terug gereden naar Salta door wederom prachtige landschappen met enorme rotsformaties die er elke keer weer anders eruit zagen.
Zoals al gezegd zijn we Argentinië uit. We zijn gisteren met de bus van Salta naar San Pedro de Atacama in Chili gegaan. Een supermooie busrit over de Andes over een pas van 4230 meter. Minder was de vertraging doordat de bus een uur te laat vertrok in Salta, de deur van de bus in Jujuy niet goed sloot en gemaakt moest worden en de mensen bij de Argentijnse grens niet weten waar ze wel en niet een stempel moeten zetten. Dit betekende dat we na drie en een half uur vertraging in het donker een plekje moesten zoeken om te slapen. Omdat we nog wilden kamperen zijn we op een camping gaan staan. Prettig tussen allemaal hippies, die tot vroeg in de ochtend zingen, gitaar spelen en veel geluid maken. Dus hebben we de tip van Arjan en Claire opgevolgd en zijn we nu in een super schattig hostel, waar we lekker drie nachten blijven.
In San Pedro gaan we allerlei mooie dingen bezoeken en morgen gaan we onze wintersport verlangens een beetje voeden door een middag te gaan sandboarden. Daarover volgende keer meer.
Tot snel!
Santiago - Valparaíso - Mendoza - San Luis
Het is weer enige tijd geleden, dus we dachten laten we jullie weer even op de hoogte brengen van onze avonturen...
De vorige keer schreven we dat we Santiago gingen bekijken. Dat hebben we gedaan, maar na één dag hadden we het ook wel gezien. Het is gewoon een grote, westerse stad. Erg Europees, met heel veel gematigde Chilenen. We hebben een beetje door de stad geslenterd en nog de lift genomen naar de top van de Cerro San Christobal, waar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Helaas hadden we weer geen geluk met onze sushi zoektocht (in Puerto Varas was het restaurant ineens verdwenen....). Ditmaal bleek het restaurant er wel te zitten, maar was het helaas gesloten...
Na Santiago zijn we naar Valparaíso gegaan, een kustplaats die ligt op 42 heuvels. De heuvels staan dan ook garant voor mooie uitzichten. Alleen het omhooglopen is wat pittig. In plaats daarvan kan je ook een hele oude lift nemen, maar of je daar gelukkig van wordt....Valparaíso is ook een kunstenaarsstad en je ziet overal om je heen muurschilderingen (of ook wel graffiti), mensen die allerlei kunst verkopen of muziek maken. Erg levendig dus en we hebben heerlijk door de heuvels heen gewandeld. Ook hier hadden we geen geluk met de sushi...uiteindelijk maar in een restaurantje boven op de berg gegeten, waar het uitzicht alles goedmaakte.
Vanuit Valparaíso hebben we nog een dagje Viña del Mar bezocht. Dit schijnt namelijk de vakantiekustplaats voor rijke mensen uit Santiago te zijn. Het lijkt inderdaad op één van de kustplaatsen in Frankrijk...niet veel nieuws dus, maar wel heerlijk een beetje rondgebanjerd en van de zon genoten.
Na Valparaíso zijn we weer teruggegaan naar Argentinië, naar Mendoza. De rit over de Andes was spectaculair, met uitzicht op veel mooie en besneeuwde bergtoppen, maar ook met heel veel haarspeldbochten langs enorme afgronden ;-(. De provincie Mendoza staat bekend om zijn wijn en de volgende dag hebben we dan ook een wijntour gedaan in het nabijgelegen Maipú. Op onze gehuurde fietsjes door de wijngaarden en proeven maar! Dat was wel aan ons besteed. 's Avonds in het hostel nog maar even doorgeproefd met de wijn die we hadden gekocht. Wat een heerlijke dag! (dan vergeet je snel dat het 39 graden was - wat een hitte! -, en Rogier om de 200 meter zijn trapper moest aandraaien...) Da dag erna hebben we Mendoza zelf nog even bekeken en het park General San Martin bezocht, waar we ons -als echte toeristen- heerlijk hebben laten rondrijden.
Onze volgende stop was een estancia in de buurt van San Juan, Las Verbenas. Na een busrit van 1 ½ uur door de meest uitgestrekte landschappen werden we afgezet langs de kant van de snelweg. Ok, und jetzt!? Gelukkig kwam daar de eigenaar aan, die ons met zijn jeep over een enorme stuiterweg naar de plek van bestemming reed. Onderweg kwamen we nog ons eerste boerderijdier tegen, een te grote spin. Bij de estancia werden we begroet door drie overenthousiaste honden en heel veel paarden. Verder was het er vooral heel erg rustig en hebben we dan ook twee dagen heerlijk genoten.
De eerste dag hebben we ‘ochtends een wandeling gemaakt over (een stuk van) de 60 hectare die de estancia groot is. Bijzonder om 2 ½ uur rond te lopen en niets anders tegen te komen dan wat koeien en paarden. We werden begeleid door twee van de honden van de estancia, die voor de nodige vermaak zorgden, door onder andere wat vogels, paarden en koeien achterna te zitten. 's Middags hadden we geregeld dat we gingen paardrijden. Dat zou leuk worden....Met de staljongen en een serveerster gingen we op pad. Rogier had een oude knol, die niet vooruit te branden was. Hij kreeg dan ook een takje om het beest af en toe even op zijn billen te slaan....en dat deed hij dan ook graag! Die van mij daarentegen had vandaag bedacht dat het tijd was om te ontsnappen. Al bij het begin ging hij de verkeerde kant op, maar gelukkig werd hij door de staljongen nog even de goede richting op Helaas op het open veld dacht mijn ADHD paard dat het nu toch echt tijd was. Hij begon al wat aan de teugels te trekken en zijn neusvleugels stonden op scherp en ja hoor daar ging hij...en ik zat daar dus achterop....! Sowieso hebben ze hier een iets andere manier van je paard een bepaalde kant op sturen en te stoppen, dus alles wat ik in een ver verleden had geleerd hielp niet echt. Mijn paard bleef maar doordraven! Toen de staljongen mij achterna ging, had ADHD bedacht dat hij uit zijn handen wilden blijven en hij zette het in een galop. Ergens moet het toch goed zijn gegaan met mijn begrijpen van het Spaans, want de aanwijzingen van de staljongen hielpen en uiteindelijk gaf ADHD het op. Resultaat was dat ik met ADHD de komende 1 ½ uur met een blauw koord aan de staljongen vast zat....De tocht was overigens wel supermooi met als eindpunt een waterval, alhoewel ik moet zeggen dat Rogier er wat relaxter van kon genieten dan ik.....
De dag daarna hadden we een tour geboekt. Tenminste dat dachten we...haha we werden rondgereden door de eigenaar, vergezeld door onze hoofd-serveester, Nancy. Supergrappig. Naar het dorpje Carolina gereden, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Daar het huis en museum bezocht van één van Argentinië haar grootste dichters, Juan Christofer Lafinur. Vervolgens naar Inti Huasi gereden, waar 8000 jaar geleden de inheemse bevolking haar schuilplaats had. Daarna naar twee plekken geweest waar rotsschilderingen te zien waren. We hadden het idee dat we de enige toeristen daar waren en zonder onze ‘gidsen' hadden we deze plekken ook zeker niet kunnen bezoeken. Erg bijzonder allemaal dus.
Na het heerlijke rustige leventje op de estancia zijn we nu weer beland in de grote stad Córdoba, waarover de volgende keer meer.
Puerto Varas - Pucón
Hier een berichtje vanuit Santiago, Chili. Net aangekomen na een nachtbus vanuit Pucón. Het blijft toch behelpen in een bus, alhoewel Rogier daar anders over denkt (die kan ook overal slapen...)
Na Bariloche zijn we naar Puerto Varas gegaan. Dit zou ongeveer zes uur duren, maar door de fruit- en groentecontrole (hoe bizar, je mag geen fruit meenemen, maar je tent gaat er zonder problemen in...), kwamen we iets later aan. Puerto Varas ligt aan een mooi meer en je hebt uitzicht op twee vulkanen. Eén daarvan, vulkaan Osorno, heeft bovenop een perfect laagje sneeuw liggen en doordat aan de zijkant kraters zijn blijft dat ook zo. Meteen dan ook wat mooie foto's gemaakt. In Puerto Varas naar Casa Mawenko gegaan, superschattig hostel, met een gemeenschappelijke ruimte, die zo door kon als de huiskamer van thuis en waar de hele dag jazzmuziek uit de speaker klonk. Hebben hier dan ook heerlijk gechilled en een dagje langer dan gepland doorgebracht. We vielen met onze neus in de boter, want het jaarlijkse dorpsfeest was aan de gang. Hebben 's avonds dan ook genoten van de plaatselijke schoonheidswedstrijd en een optreden van één of andere beroemde reggaeton band. Ze moeten wel beroemd zijn, want iedereen ging compleet uit zijn dak! Verder hebben we nog gemountainbiked, door de natuur en langs Chileense boerderijen. We wilden nog richting de vulkaan, maar helaas hadden we alleen de eerste dag geluk...de vulkaan heeft verder de hele tijd in de wolken gelegen. Dat schijnt wel vaker voor te komen, zoals we later ook konden merken.....
Na Puerto Varas naar Pucón gegaan. Pucón staat bekend om al zijn sportieve activiteiten die je hier kan doen. Dat leek ons wel wat. In Pucón weer de tent uit de tas gehaald en opgezet. Daarna zijn we gaan kijken of we de vulkaan Villarrica konden beklimmen. De touragent had echter slechte hoop voor de dag erop vanwege het weer. Dus hebben we de tour een dag later gedaan. Aangezien we wel wat sportiefs wilde doen, hebben we een middag op het water doorgebracht om te raften. Superlachen met een groep Zuid Afrikanen en een debiele Peruaanse gids, die ons alleen maar de boot uit wilde krijgen en daar flink zijn best voor deed. Al met al een zeer geslaagde middag.
Gisteren dus de dag van de vulkaan. 's Ochtends om half zes (!!!) de wekker en om zes uur richting de vulkaan. Daar aangekomen bleek het toch wel te waaien, waardoor de lift het niet deed en we de eerste 800 meter zelf omhoog moesten lopen. Daarna de ijzers onder en over sneeuw/ijs naar boven. Behoorlijk pittig op 2000 meter omhoog ploegen. Na ruim een uur onderweg te zijn, zijn we gestopt voor een rustpauze. Daar bleek het weer zo om te slaan dat het bereiken van de top te gevaarlijk was. Dus helaas moesten we weer omkeren. We kunnen ook niet altijd geluk hebben.
Nu dus in Santiago, waar we een dagje de stad gaan bekijken. Daarna nog naar Valparaíso, voordat we weer richting Argentinië gaan.
Liefs ons
El Calafate - El Chaltén - San Carlos de Bariloche
Zo daar zijn we weer! De laatste keer zaten we in El Calafate op de camping, superrelaxt plekje met eigen picknicktafel en bbq. Aangezien het de dag voor mijn verjaardag was, ging Rogier overstag en hebben we zitten bbqen, joehoe! Uiteindelijk bleek het helemaal niet zo moeilijk om een vuurtje te stoken en hebben we heerlijk bife de chorizo gegeten vergezeld van een wijntje. Zo slecht nog niet dat kamperen... De volgende dag zijn we naar de Perito Moreno gletsjer geweest (de foto op onze beginpagina). Aangezien het mijn verjaardag was, hebben we een ietwat spannendere tour geboekt dan een rondvaarttochtje langs de gletsjer. Wij gingen het ijs op. Eerst wel nog wat tijd gekregen bij de uitkijkpunten, zodat we zelf konden zien en horen dat die gletsjer twee meter per dag groeit. Echt bizar dat de gletsjer kraakt en dat je om de zoveel tijd weer een enorm ijsblok naar beneden ziet vallen. Hebben dan ook wat mooie foto's kunnen schieten. Na deze stop hebben we een boottochtje naar de gletsjer gemaakt en daar kregen we na wat uitleg ijzers onder onze schoenen gebonden en konden we de gletsjer gaan beklimmen. Vanaf hier hadden we weer een heel ander uitzicht op de gletsjer en kwamen we langs diepe spleten en gaten die knalblauw waren. Erg bijzonder. Aan het einde van de tour kregen we nog whisky met ijs (uit de gletsjer), dus hebben we nog even goed geproost op mijn verjaardag. Terug in Calafate met Claire (onze mede-Torres-del-Paine-trekker) en een ander meisje nog een heerlijk verjaardagsmaal gegeten. Al met al dus een erg geslaagde dag.
Na El Calafate zijn we doorgegaan naar El Chaltén. Dachten wij dat we inmiddels gewend waren aan de wind in Patagonië...NOT. Aangezien wij de smaak van het kamperen te pakken hadden, dachten wij ook hier weer in onze tent te overnachten. In de Planet stond wel dat de plaats 'exposed' was, maar hoe erg kon het zijn?! Na wat moeite de tent strak te hebben opgezet, een mooie wandeling naar Cerro Torre gemaakt. Onderweg kwamen we een parkwachter tegen die zei dat de route naar het meer dicht was, omdat het zo ontzettend waaide. Als we zouden gaan, dan zou dat voor eigen risico zijn. Aangezien dat overal zo is, zetten wij vrolijk door. Langzaam aan werd de wind inderdaad stevig en vlogen de steentjes om je oren. Ik kreeg ondertussen visioenen van mijn ondergoed dat door het dorp vloog, maar volgens Rogier stond de tent als een huis. Het laatste stuk naar het meer kon je inderdaad bijna niet overeind blijven staan en bij het meer aangekomen leek het wel of je bij de zee was. Enorme golven en veel wind, maar ook weer een supermooi stukje natuur. Zo goed als het kon wat foto's gemaakt vanachter een bunker van stenen die daar was gebouwd en daarna weer terug naar het dorpje. Daar aangekomen bleek onze tent gelukkig nog overeind te staan. 's Avonds met Marieke en Thomas eerst even een biertje gepakt in de bierstube en daarna lekker een hapje gegeten. De wind was al wat aan het aantrekken, maar goed onze tent had de middag overleefd, dus dat zou helemaal goed komen. Pfieuw wat een helse nacht! Het stormde zo hard, dat ik echt dacht dat die tent zou wegvliegen. Toen zelfs Rogier aan de tentstokken ging hangen, was het dan ook snel duidelijk dat we de volgende dag lekker in een hostel gingen zitten. We waren immers voor de lol aan het kamperen! De volgende dag bleken meerdere tenten te zijn ingestort, dus dat was helemaal niet zo'n slecht plan. Heerlijk plekje opgezocht en de rest van de dag lekker rustig aan gedaan en ons klaargemaakt voor de busrit van de komende twee dagen.
We gingen namelijk over de Route 40 naar San Carlos de Bariloche. Deze rit scheen een hele beleving te zijn, aangezien de weg voor het overgrote gedeelte niet geasfalteerd is. De busmaatschappij rijdt daarom niet 's nachts, waardoor je halverwege moet overnachten. Het was inderdaad een hele rit met uitzicht op steppe en nog eens steppe. Na twee dagen van 14 uur in de bus en een overnachting in een te klein dorpje waar het nog altijd heel hard waait, waren we blij dat we in Bariloche waren.
Hier hadden wij afgesproken met Arjan en Claire van Snowaddicts. Samen hebben we een auto gehuurd en drie dagen over de Ruta de los Siete Lagos gereden, een weg langs, je raadt het al, zeven supermooie meren. We begonnen in Villa la Angostura, een plaatsje waar de broer van Maxima een restaurant heeft. Daar moesten we natuurlijk even naartoe. Helaas was het niet open, maar wel even naar binnen gespiekt. Iedereen heeft vast gedacht 'daar zijn weer wat Nederlanders'. Die dag hebben zijn we tot aan Lago Traful gereden. Hier hebben we onze tenten opgezet, een heerlijk maaltje gekookt en met ons wijntje bij het zelfgemaakte kampvuur gezeten. Genieten! De dag erna een mooie wandeling naar twee watervallen gemaakt en vervolgens naar Lago Falkner gereden om daar te kamperen. Hoe slechter kan je het treffen dan wakker worden door allerlei papagaaien en met een uitzicht op een fantastisch mooi meer.....Deze dag zijn we doorgereden tot het einde van de route en lekker geluncht in het plaatsje San Martín de los Andes. Na nog eens drie uur over een ongeasfalteerde weg, maar wel met een supermooi uitzicht, waren we aan het eind van de dag terug in Bariloche. Hier hadden we een superrelaxt hostel geboekt (hostel 1004), dat op de bovenste etage van een flat zit. Mooi uitzicht over de hele stad, een grote gemeenschappelijke ruimte en een enorme keuken. We hebben daar dan ook heerlijk zelf gekookt en lekker de hele avond zitten tafelen.
Vandaag zijn we naar het plaatsje Llao Llao gereden. Hier staat het bekendste hotel van Argentinië, waar we uiteraard even omheen zijn gelopen. Vanaf Llao Llao hebben we nog een mooie wandeling gemaakt naar Villa Tacul.
Inmiddels zitten we weer lekker in ons hostel en zijn Arjan en Rogier voor Claire en mij aan het koken. Morgen moeten we helaas weer afscheid nemen, want dan vertrekken wij naar Chili en zij naar het zuiden. Ik ga dan ook snel gezellig doen!
Tot gauw!
Torres del Paine
WE DID THE W!!!!
We werden om half acht opgehaald om met de bus naar het park Torres del Paine te worden gebracht. Na twee uur lang met allemaal mede-trekkers, eveneens bepakt en bezakt en vol goede moed, door steppe en langs allemaal guanacoes te hebben gereden, kwamen we aan bij Lago Pehoe. Daar hebben we de catamaran gepakt naar Mountain Lodge Paine Grande, waar voor ons de trekking begon. Met beiden ongeveer 10 kilo op onze rug (tent, slaapzakken, luchtbed, eten voor 5/6 dagen en ook nog wat kleding) op weg. De wind vol tegen en iedereen die in Patagonië geweest is weet dat deze wind stevig kan waaien. Na een slopende 3,5 uur berg op en af, maar door fantastisch mooie verschillende natuur, kwamen we bij refugio Lago Grey. Ik had het wel gehad, maar onze medereizigers kwamen met een mooie camping op de proppen nog een uurtje verder lopen dichterbij de gletsjer Lago Grey. Marleen wilde hier graag kamperen, dus wij dat extra uur (STEIL OMHOOG!!) er nog bij gedaan. Achteraf een hele goede beslissing, omdat we daar een supermooi uitzicht hadden over de gletsjer waar we een lekker wijntje konden drinken en we slechts met zes andere tentjes stonden. Nadeel: de wc en douche waren niet aanwezig, maar wel een shelter om de noodles/pasta te koken.
Dag twee begon goed, vroeg op, nog even naar de gletsjer gelopen om bij goed weer over een groot deel ervan heen te kijken en de achterliggende bergen en gletsjers te kunnen zien. Dan vergeet je snel de twee/drie uur slaap van de afgelopen nacht (lekker die wind in Patagonië) Aangezien we reeds vier andere lotgenoten hadden gevonden en we met zijn allen besloten hadden naar campamento Italiano te gaan, zijn we snel vertrokken voor een wandeling van minstens 6,5 uur met onze niet veel lichtere backpacks. Na een uur begon het te regenen, wat de rest van de dag en nacht niet heeft opgehouden. Dus kwamen we aan op de camping tot op het bot doorweekt. Snel de tent opgezet en maar eerst gaan eten. De shelter aldaar had meer weg van een daklozen opvangplek, aangezien iedereen op een ruimte van 3 bij 4 meter zijn gaspit stond aan te zwengelen en tevens zijn kleding probeerde te drogen... Uiteindelijk gegeten naar de tent, bleek de een van de slaapzakken nat te zijn geworden en moesten we met z'n tweeën onder één slaapzak slapen. Best een goede test voor onze relatie, die overigens nog steeds top is ook daarna!! Leuk zo'n trekking, gelukkig konden we er toen en nu heel hard om lachen.
Dag drie was de beloning voor zeven uur door de regen lopen en wederom een uur of twee/drie slapen. Strak blauwe lucht en dat is voor de Franse vallei zeker niet verkeerd. We zijn dan ook tot het einde van de vallei gelopen met op het einde een uitzichtpunt die ons een 360 graden briljant uitzicht gaf. Na 6 uur kwamen we weer terug bij onze tent, waar onze spullen redelijk gedroogd bleken te zijn. Dus de tent ingepakt en verder gelopen naar camping Los Cuernos naast de refugio. Lekker luxe, een normale wc en zelfs een warme douche, het moet niet gekker worden!! Na de douche en de lekker gekookte maaltijd (verrassend pasta uit een zakje) van de zonsondergang genoten.
Dag vier was eveneens een schitterende dag. Met ongeveer 9 uur wandelen voor de boeg eentje om tegenop te kijken. Maar na een paar dagen wordt de tas lichter en de benen meer getraind. Het bleek deze dag mee te zitten, want na een uur of 6 kwamen we aan bij campamento Las Torres, vlak onder de befaamde klim naar de drie Torres. Een supermooie camping wederom, waar we met onze medereizigers naast elkaar zijn gaan staan. Na een korte lunch (lekker noodles dit keer) zijn we aan de pittige klim naar de Torres begonnen. We waren eigenlijk doodmoe, maar het was mooi weer en de beste kans om alledrie de Torres überhaupt te kunnen zien. Op ons tandvlees naar boven, waar we na een ruim uur klimmen werden beloond met een prachtig uitzicht. Met Thomas en Marieke en onze meegebrachte wijn en borrelhappen lekker getoast op een fantastisch einde van ons 'W' avontuur.
Dag vijf was een eitje. Alleen naar beneden met een backpack die een stuk lichter was. Aangekomen bij Refugio Las Torres eerst een friet en cola/biertje genuttigd.
Absoluut een hoogtepunt van onze reis, waarbij we de volgende dingen zeker nooit zullen vergeten:
- Cristiano, onze altijd lachende en zingende Braziliaanse vriend
- Claire, onze praatgrage, supergrappige medereiziger
- Thomas en Marieke, die dag vier de maaltijd van de trekking bereid hebben (en ook uitgenodigd blijken te zijn voor de bruiloft van Jens en Simon - ja Jensie Thomas is de dispuutsgenoot van Simon, te toevallig!!!!)
- Alle die hards, die het volledige circuit hebben gelopen (dachten wij dat we hardcore waren met onze tent en geen refugio's, maar helaas je hebt altijd baas boven baas)
- De fantastisch uitzichten van gletsjer Grey, de Franse Vallei en de Torres en, en, en, en, en, en.......
- De blaren
- De friet aan het einde
Kijk zelf maar op de foto's, want woorden zijn niet genoeg om te beschrijven hoe geweldig mooi het is geweest!!!!
PS1: de hottub en massage de volgende dag waren erg lekker!!
PS2: de foto's van de vorige keer hebben we er nu trouwens opgezet, voor de liefhebbers
PS3: we zitten nu in El Calafate op de camping, we hebben de smaak te pakken!
PS4: Marleen is al jarig, bij jullie dan, hier duurt het nog een half uur
Ushuaia - Puerto Natales
De vorige keer gaf Rogier aan dat we in Ushuaia zaten, maar ik moet niet vergeten te vertellen dat de reis van Puerto Madryn naar Ushuaia een pittige was. Eerst een busreis naar Comodoro Rivadavia, op welke weg je werkelijk waar niets anders zag dan steppe en een kaarsrechte weg voor je. Bizar dat je 6 uur lang niets anders tegenkomt. Comodoro was niet heel boeiend en het hostel wil ik liever ook snel vergeten (geen raam boven de deur, maar een soort van vitrage om dit te verbloemen ). We hadden de volgende dag een vlucht naar Ushuaia geboekt. Vroeg op het vliegveld en er stond wel al een vliegtuigje, maar meer zo eentje waarmee je boven de stad vliegt om deze te bekijken. Bleek dit uiteindelijk die van ons te zijn. Er konden 30 man in! Oi oi oi en ik ben al zo blij met vliegen. Fijn dat we ook nog twee tussenstops maakten. Dat schijnt hier overigens normaal te zijn, van links naar rechts door het land om zo uiteindelijk op bestemming te komen, erg apart.
In Ushuaia aangekomen naar de plaatselijke VVV. We hadden toch wel een beetje lichtelijke stress (ik vooral, Rogier zei later pas dat hij dat ook wel had gehad....), aangezien in de Planet stond dat je echt vooruit moest boeken en alle boekingsites ook geen plek meer aangaven. Niets bleek minder waar. De aardige mevrouw gaf ons een paar opties en vlak om de hoek was er een superleuk hostel met een supermooie kamer. Helemaal goed.
Ushuaia is het zuidelijkste stadje van de wereld. Dit wordt dan ook goed uitgebuit en overal is de slogan 'el fin del mundo' te zien. Verder vertrekken hier de boten naar Antarctica, dus het stadje zit vol met mensen die wachten tot hun boot vertrekt. Wij hadden echt een wintersport gevoel daar, de temperatuur vergeleken met Puerto Madryn was dan ook wel 20 graden gedaald. We hebben over de Beagle Channel een tocht gemaakt en (wederom) zeeleeuwen, pinguïns en heel veel vogels gezien. Verder hebben we een gletsjer beklommen....en in de sneeuw gestaan!!! Dat was ook het moment dat Rogier erachter kwam dat die bergschoenen van mij niet een heel overbodige luxe waren. Na mij drie maanden gepest te hebben dat ik die 'achtelijke' schoenen zou meenemen heeft hij nu ook een paar aangeschaft. Verder ook nog wat andere hikespullen (zie foto). De volgende dag was hij dan ook helemaal klaar voor de volgende trekking. Toen hebben we namelijk een dagtocht gemaakt naar Tierra del Fuego, waar we een paar mooie wandelingen hebben gedaan.
Inmiddels hebben we Ushuaia weer verlaten en zitten we in Puerto Natales. Morgen gaan we op pad naar het park Torres del Paine om daar de W te lopen. Dit is een meerdaagse trekking die je, je raadt het al, loopt in de W-vorm. Zoals gezegd hebben we een tent gekocht en gaan we kamperen. Hebben goed inkopen gedaan qua kleding en dergelijke en ook voor 5 dagen eten. Echt back to basic dus. Daarbij moet ik ook nog vertellen dat het hier niet normaal hard waait en het koud is voor de tijd van het jaar. Desalniettemin hebben we er super veel zin in. Als we terug zijn zullen we vertellen hoe het is geweest......
Piriápolis - Buenos Aires 2 - Puerto Madryn
Allereerst iedereen nog een heel gelukkig nieuwjaar gewenst! Of mag dat alleen nog tot drie koningen? Dat is hier overigens een groot feest met vuurwerk en kado's voor de kinderen enzo, erg grappig.
De laatste keer schreven we dat we naar een opvangcentrum voor zeedieren gingen in Piriápolis. Wij op twee te brakke fietsen van het hostel richting het opvangcentrum. Daar aangekomen bleek het een heel klein privécentrum te zijn van een man die daar zijn levenswerk van heeft gemaakt. Ze waren de plek aan het verbouwen, wel nodig ook trouwens, dus eigenlijk dicht, maar we mochten toch binnenkomen. We waren dan ook de enige bezoekers en konden vlak bij wat pinguïns, zeeleeuwen en zeehonden komen.
De dag erna weer op naar Buenos Aires, uiteraard na eerst nog even de laatste zandkorrels van het strand te hebben opgepikt. Na een reis met bus en boot en taxi in ons hostel in de wijk San Telmo (Telmotango Hostelsuites) aangekomen. Prima hostel (beetje jammer van het stapelbed) en leuk om een kijkje te nemen in een andere wijk. 's Avonds meteen de tip van Maaike en Paul gevolgd en gaan eten bij Desnivel. Inderdaad ook daar heerlijke bife de lomo, alleen jammer dat je aan het begin van het restaurant zag hoe het er ongeprepareerd uitzag.....
Toen was het Oud & Nieuw. 's Middags nog naar Plaza de Mayo waar de dwaze moeders nog elke donderdag protesteren, erg indrukwekkend. Wij hadden op internet gespeurd of er iets te doen was, maar er stonden alleen maar berichten dat je niet in Buenos Aires moest zijn met O&N. Wij op goed geluk naar een plein in de buurt van ons hostel. Lekker eten en wijn drinken met een flamengo show. Om twaalf uur geen aftellen, maar toch wel een plein vol mensen die elkaar gelukkig nieuwjaar wensten. Na een kwartiertje kwamen de koks en obers van een restaurant met super mooi vuurwerk en van een balkon werd ook het een en ander afgestoken. Toen we eigenlijk zoiets hadden van 'ok wat nu', kwam Marleen een oude bekende tegen van haar oude werk. Dus wij en nog vier Nederlandse meiden in één taxi naar een bar in Palermo Hollywood.... Echt lachen ik en vijf vrouwen in een taxi gepropt met een taxichauffeur die het allemaal te grappig vond en de muziek op vol volume had staan. Na een half uurtje aangekomen bij de bar, wij dachten 'lekker André Hazes en Jan Smit', bleek het een te sjeike tent te zijn met allemaal Nederlanders in cocktail jurkjes en hoge hakken. Stonden wij daar in onze backpackers outfit.... Hahahaha te grappig...
1 januari goed brak van de Nederlandse bar, lekker in ons hostel gebleven om bij te komen, we zijn tenslotte ook de jongste niet meer. De dag erna nog lekker door de stad gelopen en naar de begraafplaats in Recoletta. Echt heel bizar, graftombes zo groot als paleizen van allerlei bekende en rijke Argentijnen. Daarna ook nog naar La Boca, een volksbuurt waar er een markt was en overal tango en flamengo gedanst werd. Marleen heeft nog even meegedaan (zie foto).
Vanaf BA zijn we naar Puerto Madryn gegaan, een busreis van ‘slechts' 20 uur. Onderweg bij een stop werden nog even twee jongens uit de bus gehaald omdat ze wat illegale dingen bij zich hadden. Kostte ons nog eens twee uur extra en Marleen nog een stressmomentje aangezien haar tas eruit werd gehaald voor de snuffelhonden. Maar goed, in Puerto Madryn de camping opgezocht en tussen de Argentijnen en Chilenen onze tent neergezet. We moeten immers oefenen voor de trekking in Torres del Paine. Het kamperen beviel ons goed, behalve dan dat we de hele nacht werden wakker gehouden door autoalarmen....
De volgende dag zijn we gaan snorkelen en duiken met zeeleeuwen. Dat was echt helemaal fantastisch. Die beesten zijn zo nieuwsgierig dat ze met een stuk of twintig tegelijk rondom je zwemmen om je op tien centimeter afstand eens rustig te bekijken. 'Wie kijkt naar wie' vraag je je af?? Echt super lachen om ze van zo dichtbij mee te maken, je kunt ze zelfs aaien, dat vinden ze wel lekker!!
Ook hebben we nog een dagtour gedaan naar Peninsula Valdés, bekend om de walvissen die je van vlakbij kan bekijken. Helaas voor ons was het walvissenseizoen afgelopen, maar dat maakte de toch niet minder mooi. Zeeleeuwen, pinguïns en zeeolifanten gezien en ook nog wat guanaco's, Zuid Amerikaanse konijnen en nog heel veel andere dieren.
Nu zitten we in Ushuaia, het einde van de wereld zoals ze hier zeggen, waarover later meer.
Chau